Βρισκόταν εκεί. Βρισκόταν ακριβώς μπροστά στα μάτια μου.
Είχα παραλύσει, δεν μπορούσα να κουνήσω
ούτε τα χέρια ούτε τα πόδια μου. Πώς γίνεται καμιά φορά στους εφιάλτες που
βλέπεις ότι σε κυνηγάει κάποιος, αλλά εσύ δεν μπορείς να κουνηθείς; Αισθανόμουν
έτσι και χειρότερα, με τη διαφορά πως ήμουν ξύπνιος.
Ο Ιερεμίας με κοίταζε
χαμογελώντας, λες και δεν είχε συμβεί ποτέ τίποτα, λες και δεν με είχε
ναρκώσει. Λες και δεν με είχε δέσει στις γραμμές του τρένου, απλά να περιμένω
το τρένο που θα έκοβε το νήμα της ζωής μου…
[...] Η καρδιά
μου χτυπούσε ξανά δυνατά, αλλά αυτή τη φορά από υπερδιέγερση. Άκουσα την ίδια μου τη φωνή να λέει «Σειρά
μου τώρα!»...
Η συνέχεια ΕΔΩ
