Έπεφταν λεπτές σταγόνες βροχής και φύσαγε ένα απαλό
αεράκι που άγγιζε τα αναψοκοκκινισμένα από την υπερένταση μάγουλά μου, σαν
χάδι. Το νερό της βροχής με εξάγνιζε. Ήταν σαν μια νέα βάφτιση. Μου έδινε
αυτοπεποίθηση και μου καθάριζε τη σκέψη και τη λογική. Μετά από όσα μου είχε
κάνει. Αφού με μετέτρεψε σε θύμα του και έπαιζε μαζί μου, είχε έρθει πια η ώρα
να πάρω εγώ το πάνω χέρι.
Θα όριζα εγώ τους κανόνες από εδώ και πέρα...
Η συνέχεια ΕΔΩ
