Η νέα μέρα με υποδέχτηκε στην αγκαλιά της,
στέλνοντάς μου τις ακτίνες ενός ζεστού - παρά την παγωνιά - ήλιου να αγγίζουν
τα βλέφαρά μου. [...]Ξαπλωμένος ακόμα στο κρεβάτι, αναρωτιόμουν πως
ήταν δυνατόν να βλέπω τους εφιάλτες αυτούς σε πρώτο πρόσωπο και να αισθάνομαι
πως όλα αυτά τα έκανα εγώ...
[...]Τέσσερεις εκατοντάδες
χιλιόμετρα και κάτι πιο μακριά, ίσως μια μέρα πριν, ίσως μια μέρα μετά, υπήρχε
ένα δωμάτιο που έκρυβε πολλές απαντήσεις στα βασικά μου ερωτήματα...
[...]Αν υπήρχε κάποιος άλλος μέσα
στο δωμάτιο, θα μπορούσε να ακούσει τον καθιστό άντρα να κλαίει και να φωνάζει
πως δεν ξέρει τίποτα και τον όρθιο να ρωτά:
Πες μου, τί σου είπε ο φίλος σου όταν μιλήσατε; Πες
μου, τί ξέρει αυτός και πόσα από αυτά σου είπε!
Η συνέχεια ΕΔΩ
