Περιπέτεια στην Πάργα «9ο Στάδιο: Φαντάσματα στο μυαλό μου…»

 Βρισκόταν εκεί. Βρισκόταν ακριβώς  μπροστά στα μάτια μου.

Είχα παραλύσει, δεν μπορούσα να κουνήσω ούτε τα χέρια ούτε τα πόδια μου. Πώς γίνεται καμιά φορά στους εφιάλτες που βλέπεις ότι σε κυνηγάει κάποιος, αλλά εσύ δεν μπορείς να κουνηθείς; Αισθανόμουν έτσι και χειρότερα, με τη διαφορά πως ήμουν ξύπνιος. 

Ο Ιερεμίας με κοίταζε χαμογελώντας, λες και δεν είχε συμβεί ποτέ τίποτα, λες και δεν με είχε ναρκώσει. Λες και δεν με είχε δέσει στις γραμμές του τρένου, απλά να περιμένω το τρένο που θα έκοβε το νήμα της ζωής μου…

[...] Η καρδιά μου χτυπούσε ξανά δυνατά, αλλά αυτή τη φορά από υπερδιέγερση. Άκουσα την ίδια μου τη φωνή να λέει «Σειρά μου τώρα!»...

 Η συνέχεια ΕΔΩ

Περιπέτεια στην Πάργα «8ο Στάδιο: Αδύνατο να βρεθεί γαλήνη…»

Ο αρχιφύλακας Λιαδέλης, καθόταν στο γραφείο του, με τα μάτια κλειστά και το σαγόνι ακουμπισμένο στα χέρια του. [...]Αισθανόταν άχρηστος, δεν μπορούσε ούτε να πάει στην Πάργα, να προστατέψει τον νεαρό που κινδύνευε, ούτε να βρει τον Μάρκου, ούτε καν να καταλάβει τί διάολο γινόταν και που είχε μπλέξει…[...]Είχε σκοτωθεί ένας αστυνομικός – ο αρχιφύλακας ήταν σίγουρος γι’ αυτό – και δεν μπορούσε να κάνει το παραμικρό!

-          [...]Καλημέρα Δημήτρη, άκουσα από την πόρτα του ξενοδοχείου…

-          Καλημ…..

Δεν απόσωσα όμως τη φράση μου. Στην πόρτα, βρισκόταν ο Ιερεμίας και μου χαμογελούσε μειλίχια...

 Η συνέχεια ΕΔΩ

Περιπέτεια στην Πάργα «7ο Στάδιο: Πάργα - Αθήνα»

Η νέα μέρα με υποδέχτηκε στην αγκαλιά της, στέλνοντάς μου τις ακτίνες ενός ζεστού - παρά την παγωνιά - ήλιου να αγγίζουν τα βλέφαρά μου. [...]Ξαπλωμένος ακόμα στο κρεβάτι, αναρωτιόμουν πως ήταν δυνατόν να βλέπω τους εφιάλτες αυτούς σε πρώτο πρόσωπο και να αισθάνομαι πως όλα αυτά τα έκανα εγώ...

[...]Τέσσερεις εκατοντάδες χιλιόμετρα και κάτι πιο μακριά, ίσως μια μέρα πριν, ίσως μια μέρα μετά, υπήρχε ένα δωμάτιο που έκρυβε πολλές απαντήσεις στα βασικά μου ερωτήματα...

  [...]Αν υπήρχε κάποιος άλλος μέσα στο δωμάτιο, θα μπορούσε να ακούσει τον καθιστό άντρα να κλαίει και να φωνάζει πως δεν ξέρει τίποτα και τον όρθιο να ρωτά:  Πες μου, τί σου είπε ο φίλος σου όταν μιλήσατε; Πες μου, τί ξέρει αυτός και πόσα από αυτά σου είπε!

 Η συνέχεια ΕΔΩ

Περιπέτεια στην Πάργα «6ο Στάδιο: …Χριστούγεννα στην Πάργα»

Επιτέλους μετά από μερικά χιλιόμετρα, στις ταμπέλες, εκτός από τον Μεσοπόταμο, το Βράχο και τη Λυγιά, εμφανίστηκε και η Πάργα. Στρίψαμε αριστερά και αφού περάσαμε την Αγία Κυριακή, μπήκαμε στην Πάργα. Είχαν φτάσει τα Χριστούγεννα και εγώ δεν το είχα πάρει καν χαμπάρι!

Τα φαντάσματα των προηγούμενων ημερών, με επισκέφθηκαν σε όλο τους το μεγαλείο [...]

Μέσα από το πλήθος ξεχώρισε μια κοπέλα κι άρχισε να κινείται σε αργή κίνηση προς το μέρος μου, τράβηξε την καρέκλα, κάθισε δίπλα μου και μου χαμογέλασε. Τα μάτια της, είχαν το μαύρο της βαθιάς θάλασσας τη νύχτα [...]

[...] Τα ρούχα μου ήταν βουτηγμένα στο αίμα και τα αισθανόμουν υγρά να κολλούν στο κορμί μου. Κάπου παραδίπλα υπήρχε ένα μαχαίρι πεταμένο στην άμμο, στο άλικο χρώμα του αίματος. Το αίμα ξεκινούσε από το κορμί της κοπέλας και οδηγούσε απευθείας στο μαχαίρι. Αισθάνθηκα τα χέρια μου να σφίγγουν με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη και ξύπνησα τρομαγμένος, στάζοντας από τον ιδρώτα [...] 

 Η συνέχεια ΕΔΩ

A real book's battery, never dies.