Περιπέτεια στην Πάργα «14ο Στάδιο: …στο κρατητήριο της Πάργας»

[...]Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Δεν ήθελα να υπάρχω. Πονούσα, αιμορραγούσα και το κυριότερο, δεν ήμουν τίποτα από όσα έλεγαν. Δεν είχα κάνει το παραμικρό.[...]

 

[...]Σήκωσα το κεφάλι μου από το υποτυπώδες κρεβάτι και αυτό που άκουσα, μου έδωσε μια στάλα κουράγιο. Από κάπου πιο μέσα, ακουγόταν η μητέρα μου να κλαίει, ο Γιάννης να απειλεί θεούς και δαίμονες και το κυριότερο, η φωνή του Αρχιφύλακα Λιαδέλη.[...]

 Η συνέχεια ΕΔΩ

Περιπέτεια στην Πάργα «13ο Στάδιο: η Αρχή του Τέλους…»

Ο ουρανός είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και παρόλο το κρύο, προμηνυόταν μια ωραία χειμωνιάτικη  βράδια. Η γειτονιά ήταν σιωπηλή. Θα έλεγε κανείς ότι οι πυροβολισμοί που είχαν ακουστεί λίγα λεπτά νωρίτερα, είχαν αναγκάσει τους πάντες να λουφάξουν.[...]

[...]Όχι, τελικά δεν ετοιμαζόταν να γίνει κάτι κακό, είχε είδη γίνει...

 Η συνέχεια ΕΔΩ

Περιπέτεια στην Πάργα «12ο Στάδιο: Τελευταίες στιγμές ελευθερίας…»

 Το όπλο στο τεντωμένο χέρι μου, ήταν παγωμένο και βαρύ. [...] Το τρομοκρατημένο πρόσωπό του, μου πρόσφερε απέραντη ικανοποίηση και γαλήνη. Το δεξί του μάτι κουνιόταν νευρικά και ήταν απόλυτα ακίνητος [...]

[...]Έκλεισα το ένα μου μάτι και σημάδεψα κατευθείαν στο κέντρο του μετώπου του. Ήμασταν πολύ κοντά. Δεν υπήρχε περίπτωση να αστοχήσω, παρόλο που είχα να ακουμπήσω όπλο από το στρατό. Σταμάτησα να αναπνέω κι άρχισα να πιέζω  το δάχτυλό μου στην σκανδάλη.[...]

 Η συνέχεια ΕΔΩ