Εμφανιζόμενη ανάρτηση
11.29.2016
Περιπέτεια στην Πάργα
Άντριντ. Μια Ματιά στο Εγγύς Μέλλον
«...Φαντάζομαι πως και μόνο το γεγονός πως γράφω ημερολόγιο πρέπει να με κάνει να φαντάζω γελοίος στα μάτια όποιου διαβάζει αυτά τα λόγια. Δεν έχω βλάβη, είμαι απόλυτα λειτουργικός. Θα μου πεις, αν είχα βλάβη θα το καταλάβαινα; Ποιος ξέρει, εγώ πιστεύω πως ναι. Τέλος πάντων… εσύ που διαβάζεις. Ας δεχτούμε πως δεν είμαι εκατό τοις εκατό λειτουργικός, αυτό όμως δεν σημαίνει πως απαγορεύεται να γράφω τις σκέψεις μου. Εξάλλου υπάρχει και η… κάτσε να δεις πώς την είπε ο Λεονίντ... ικτεροφλιμία, υστεροβλιμία, όχι... υστεροφημικάτι τέλος πάντων. Το να αφήσεις κάτι πίσω σου. Να σε θυμούνται για κάτι.
...
...Πόση
σοφία κρύβεται μέσα σε αυτό το παράξενο έμβιο πλάσμα. Αν μπορούσαν μόνο να του
δώσουν σημασία για λίγο όλοι οι μεγάλοι, θεσπέσιοι αρχηγοί της κοινότητας.
Αυτοί που λειτουργούν βγάζοντας κάτασπρο καπνό από τις εξατμίσεις τους, οι
τέλειοι, οι πάνσοφοι. Αχ! μα το μεγάλο Μεκάνο, πόσο ηλίθιοι δείχνουν, πόσο
ηλίθιος και άσχετος φαντάζω ακόμα κι εγώ στα μάτια μου, τώρα πια. Θα μου πεις,
ποιός είμαι εγώ και ποιός είναι ο Λεονίντ και ποιός είναι ο Μεκάνο και, και
και, ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή...»
Απόσπασμα από το βιβλίο Αντρίντ. "Μια ματιά στο εγγύς μέλλον",
Δια Χειρός James Antoniou (2015)
11.27.2016
Ο Χρόνος Κυλά...
... "Τα
χρόνια περνούν από πάνω μας σαν νερό.
απόσπασμα από το διήγημα με τίτλο: "Η Γυναίκα Του Κυρ Μέντιου"
- Η θάλασσα είναι μια γυναίκα πανώρια, μας απαντούσε. Το δέρμα της άλλοτε
απαλό και λείο και άλλοτε άγριο και σκράτζο. Τα χείλη της, τη μια μισάνοιχτα
έτοιμα να σου χαρίσουν όση ηδονή μπορεί να κρύβει ο μικρός μας κόσμος και την
άλλη σφιχτά κλεισμένα και αγριωπά έτοιμα
να σου κάνουν το μεγαλύτερο κακό. Τα μάτια της καμωμένα θαρρείς , από καθάριο
κεχριμπάρι σε κοιτάζουν πάντα με αγάπη. Την αγάπη της, τη νιώθεις και τις καλές
μέρες που αλάργα στα νερά μεταφέρεις το αγώι σου με ασφάλεια, μα και όταν μέσα
στον κακό χαλασμό με τον αέρα να λυσσομανάει, σε χτυπούν τα κύματα αλύπητα και
το σκαρί σου μοιάζει τελειωμένο λες..."
Δια Χειρός James Antoniou (2014)
11.26.2016
Το να γράφεις...
Όπως έλεγε και ο
Έντγκαρ Λόρενς Ντοκτόροου (Edgar
Lawrence Doctorow): «το
να γράφεις είναι σαν να οδηγείς ωύχτα με ομίχλη. Μπορεί να δεις μέχρι εκεί που
φτάνουν τα φώτα σου, αλλά κι έτσι ακόμη μπορείς να φτάσεις έως το τέρμα», το οποίο σημαίνει με
απλά δικά μου λόγια ότι όταν μια ιδέα ξεκινάει να γίνει βιβλίο, άσχετα με το αν
απαιτείται το βιβλίο όταν ξεκινάει να έχει μια υποτυπώδη αρχή, μέση και τέλος,
στη δικιά μου περίπτωση ξεκινάει μόνο του και με ταξιδεύει μέσα από σκοτεινά
σοκάκια και δαιδαλώδεις δρόμους, εκεί που αυτό θέλει να καταλήξει. Εγώ απλά,
βαδίζω μαζί του.
Το βιβλίο είναι κάτι ζωντανό, το οποίο από την ώρα που θα
γεννηθεί, μεγαλώνει κι ωριμάζει, αποκτώντας δικιά του προσωπικότητα και
κατεύθυνση. Λατρεύω να το ακολουθώ και να περιμένω να δω που θα με οδηγήσει...
Δια χειρός James Antoniou (από τη συνέντευξη στο www.patatoukos.com, στις 21/5/2017)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)