O Νεκρός
«Τι κι αν
τους έλεγα την αλήθεια κανείς δεν με πίστευε. Τι κι αν ορκιζόμουν, με
δουλεύανε. Έχει χαθεί η εμπιστοσύνη δηλαδή; Δεν καταλαβαίνω. Να τους λέω φίλε καλά
μαντάτα και να τρώω και καζούρα. Τι σου λέω όμως κι εσένα που δεν ξέρεις καν
για τι πράγμα μιλάω».
«Άκου την
ιστορία από την αρχή λοιπόν και πες μου την άποψή σου», μου είπε ο Θανάσης.
Εγώ καθόμουν
απέναντί του στο τραπέζι της καφετέριας και τον κοίταγα σαν χαζός. Είχαμε
βρεθεί για καφέ, μιας και είχαμε να βρεθούμε αρκετό καιρό. Από τότε ουσιαστικά
που έπιασα δουλειά σε καράβι σαν καμαρότος βρισκόμασταν σπάνια πια. Φυσικά,
όποτε έπιανα λιμάνι κανονίζαμε και πάλι να τα πούμε.
Ο Θανάσης
ήταν φιλαράκι από τα καλά που λέμε. Χρόνια φίλοι, από παιδιά. Και πάντα, μα
πάντα σκαρώναμε φάρσες ο ένας στον άλλο. Από μικροί αυτό ήταν το κοινό
χαρακτηριστικό που μας έδενε.
«Ακούω Θανάση
μου» του είπα. «Τι ακριβώς έγινε;»
«Πριν από
κανένα μήνα, μάθαμε από τις ειδήσεις ότι το καράβι που δούλευες βούλιαξε και
ότι δεν σώθηκε κανένας. Όπως καταλαβαίνεις, στεναχωρηθήκαμε όλοι. Μάλιστα
πήγαμε και στην κηδεία σου μαζί με τους γονείς μου. Προχθές λοιπόν που
συναντηθήκαμε, όλο χαρά ενημέρωσα όσους κοινούς γνωστούς έχουμε για το ότι
είσαι ζωντανός και ότι σε είδα και δώσαμε ραντεβού για σήμερα. Ε… Το τι έγινε
με όλους, δεν το φαντάζεσαι!»
«Τόσο χάλια
βρε Θανάση μου;» τον ρώτησα εγώ, ενώ παρατηρούσα τον σερβιτόρο που τον κοίταζε
κομματάκι περίεργα.
«Πιο χάλια
από ό,τι φαντάζεσαι αδερφέ», μου είπε. «Μέχρι που ο Αναστάσης με έβρισε γιατί
δεν πρέπει να λέμε λέει ψέματα και να προσβάλουμε τους νεκρούς. Έτσι μου είπε.
Είναι τρελή η κατάσταση σου λέω…»
«Τι λες ρε
παιδί μου!», συνέχισα εγώ στο ίδιο μοτίβο. Παράλληλα, ο σερβιτόρος μίλαγε με
κάποιο συνάδελφό του και κοίταζε προς το μέρος μας.
«Ρε ‘συ»
συνέχισε ο Θανάσης. «Έχεις χρόνο να κανονίσουμε και μαζί του ή με την
παλιοπαρέα ολόκληρη για να σταματήσει η καζούρα;»
«Όσο χρόνο
θέλεις» του απάντησα «κανόνισέ το».
Ο Θανάσης
χαμογέλασε και κάτι πήγε να με ρωτήσει, αλλά τον διέκοψε ο σερβιτόρος που είχε
έρθει πια δίπλα στο τραπέζι μας μαζί με το συνάδελφό του.
«Αισθάνεστε
καλά κύριε;» ρώτησε τον Θανάση.
«Μια χαρά»
απάντησε αυτός όλο απορία. «Γιατί ρωτάτε;»
«Συγγνώμη που
σας ενοχλώ» συνέχισε ο σερβιτόρος, «αλλά μιλάτε μόνος σας τόση ώρα και
χειρονομείτε έντονα και όπως καταλαβαίνετε, οι υπόλοιποι πελάτες έχουν αρχίσει
να ανησυχούν…»
Ο Θανάσης
γύρισε το κεφάλι του προς τα εμένα, μια μόλις στιγμή αφού αποφάσισα να πάψω να
είμαι ορατός. Δεν γλίτωσα τελικά από το ναυάγιο. Αλλά αγαπητέ αναγνώστη, να
ξέρεις πως και οι νεκροί χρειάζονται πού και πού να κάνουν κάνα αστείο!
«Σπάει η
μονοτονία της αιωνιότητας».
