Ο Κόμης
Λέγεται από τους ανθρώπους πως η αγάπη φωλιάζει ακόμα και στις ψυχές που οδεύουν προς την κόλαση . Κάποιοι θα συμφωνήσουν. Εγώ……..
Είμαι ο Πέτρος και βρίσκομαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου. Το ρολόι στο κομοδίνο μου λέει πως η ώρα είναι δύο. Δεν μπορώ να ηρεμήσω. Εικόνες και συναισθήματα κατακλύζουν το μυαλό μου.
Αισθάνομαι. Αισθάνομαι και αυτό με μπερδεύει και με ενοχλεί. Έχω εξαλείψει από την ύπαρξή μου τα αισθήματα πριν από πολλά χρόνια. Από την ημέρα που το απλό ενδιαφέρων μου για τη μαγεία και το παραφυσικό με οδήγησε στην αρχή της τεράστιας πορείας μου. Η αποκοπή των περισσοτέρων, αν όχι όλων, των θνητών τμημάτων της ψυχής μου έχει στεφθεί με απόλυτη επιτυχία. Είμαι πια, ένα πιστό αντίγραφο του πνευματικού μου οδηγού, του υπέροχου δαίμονα Ούρκελ. Του δαίμονα που μου έδωσε την ικανότητα να πάψω να ασχολούμαι με τα ασήμαντα συναισθήματα της θνητής μου ύπαρξης.
Ο πόνος και η λύπηση αποτελούν πια ανούσιες λέξεις για εμένα. Η συγχώρεση και η μετάνοια απαγορευμένες. Αλλά να… Να που τώρα αισθάνομαι. Είμαι ξαπλωμένος και σκέπτομαι αυτήν. Τη σκέπτομαι να με κοιτάζει και να χαμογελά. Να πλησιάζει αυτά τα υπέροχα γαλανά της μάτια στο πρόσωπό μου και να με αγκαλιάζει. Να με φιλά και να πιέζει το στήθος της πάνω στο στέρνο μου. Η μορφή της έχει καρφωθεί στο μυαλό μου και με εκμηδενίζει, με γυρνά πολλά χρόνια πίσω. Τότε που ήμουν ακόμη, ένας απλός θνητός. Αυτή η γυναίκα με κάνει να νιώθω πως δεν είναι άλλη μια θνητή για τα συνήθη παιχνίδια μου. Νιώθω πως τη θέλω για πάντα κοντά μου. Για πάντα δίπλα μου. Για πάντα μαζί μου...
[...] Πετάγομαι έξω από την πόρτα του σπιτιού απεγνωσμένος και ρουφάω με βουλιμία τη δροσερή νυχτερινή αύρα. Γεμίζω με αέρα τα πνευμόνια μου μέχρι να αισθανθώ πόνο στα οστά του στήθους μου. Αρχίζω να ηρεμώ και να αισθάνομαι το μυαλό μου πιο καθάριο. Ακουμπάω τα χέρια μου στο πρόσωπό μου και αισθάνομαι την αυγή ενός χαμόγελου. Είμαι έτοιμος να κυνηγήσω...
James Antoniou
