5η ΙΣΤΟΡΙΑ (SHORT STORY): «Τα Λούτρινα Αρκουδάκια»
Μετακομίσαμε με τη γυναίκα μου στα
προάστια, περίπου πριν από ένα χρόνο. Αναζητούσαμε κι εμείς όπως πολλοί από
τους ανθρώπους που μένουν στις μεγαλουπόλεις, την ησυχία και τη γαλήνη που
προσφέρουν τόσο απλόχερα τα προάστια. Η καθημερινή διαδρομή μου για να πάω και
να έρθω από τη δουλειά, λειτουργούσε πια για μένα ως μέθοδος χαλάρωσης.
Πραγματικά λάτρευα τη μεγάλη, σχεδόν πάντα άδεια λεωφόρο που ήταν στολισμένη
και από τις δυο πλευρές της με δέντρα και πρασινάδα. Τον πρωινό μου καφέ τον
έπινα πια στο δρόμο και το απόγευμα που γυρνούσα, χάρη στη συγκεκριμένη
διαδρομή, ξεχνούσα ό,τι είχε να κάνει με δουλειά και γύριζα σπίτι μου καθαρός
και ήρεμος από όλες μου τις έγνοιες.
Στις αρχές του προηγούμενου μήνα ωστόσο,
κάτι άλλαξε. Σε ένα συγκεκριμένο σημείο της διαδρομής, άρχισα να αισθάνομαι
άβολα. Είχα το περίεργο συναίσθημα πως κάποιος με κοιτούσε. Όποτε περνούσα από
εκείνο το σημείο, κοίταζα ασυναίσθητα γύρω μου να βρω την αιτία του παράξενου
αυτού συναισθήματος. Άρχισα να αισθάνομαι άγχος, μιας και ήταν η καθημερινή μου
διαδρομή από το σπίτι στη δουλειά και από τη δουλειά στο σπίτι. Ξεκίνησα,
λοιπόν, να αποφεύγω το συγκεκριμένο σημείο όσο το δυνατόν περισσότερο, κάνοντας
έναν υπερβολικά μεγάλο κύκλο που μου χάλαγε την ηρεμία, αλλά και με
καθυστερούσε στη δουλειά.
Προχθές, αποφάσισα να περάσω από εκεί
και να ψάξω να βρω γιατί αισθανόμουν έτσι...
©James Antoniou 2018
