Ήρθαν και πάλι τα Χριστούγεννα.
Μια όμορφη οικογενειακή γιορτή για κάθε χριστιανό. Μια ευκαιρία να δούμε από
κοντά, όλους αυτούς που η καθημερινότητα κρατάει μακριά μας. Ανθρώπους που στα
παιδικά μας χρόνια, αποτελούσαν τις βάσεις τις ζωής μας. Συγγενείς και
οικογενειακούς φίλους. Τους θείους στο χωριό, όπως ήταν η κωδική ονομασία στη
δική μου οικογένεια.
Έτσι αποκαλούσαμε όλους αυτούς
που αγαπούσαμε, αλλά δεν είχαν ακολουθήσει τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου στην
Αθήνα. Πόσοι άραγε από αυτούς θα μας είχαν προσφέρει τη θέρμη της αγάπης τους
πολύ πιο απλόχερα, αν μέναμε λίγο, λιγάκι πιο κοντά τους. Πόσα παππούδια που δεν ζουν πια
ανάμεσα μας άραγε, θα ήθελαν να μας χαρίσουν όμορφες αναμνήσεις, αλλά ποτέ δεν
τους δώσαμε τη δυνατότητα να το κάνουν.
Θα μου πεις, μεγαλώσαμε πια.
Πατήσαμε τα σαράντα και προχωράμε ακάθεκτοι. Έχουμε πια τα δικά μας παιδιά, τις
δικές μας οικογένειες, τις δικές μας υποχρεώσεις. Κάποιοι έχουν ήδη φύγει και
ζουν στον ουρανό. Παλεύουμε κάθε χρόνο να βρούμε τον τρόπο να προλάβουμε να
δούμε, έστω αυτούς που ζουν πιο κοντά μας. Συμφωνώ απόλυτα. Κάθε χρόνο και
εμείς στη δική μου πια οικογένεια, τρέχουμε να προλάβουμε μπας και δούμε όσους
ζουν στην Αθήνα. Οι άλλοι είναι μακριά – θα καταλάβουν…
Σκέφτομαι καμιά φορά εμένα ή
μάλλον εμένα και τη γυναίκα μου σε μεγάλη ηλικία. Μας φαντάζομαι χωρίς πολλά μαλλιά,
με κάποια τελευταία απομεινάρια κατάλευκου χνουδιού στο κεφάλι. Το πρόσωπο σημαδεμένο
με ρυτίδες και τσακισμένο από τον αγώνα της ζωής. Με τα κορμιά μας κουρασμένα
από τα χρόνια, να μην μας επιτρέπουν να πάμε να συναντήσουμε όσους αγαπάμε.
Καθόμαστε, λέει, μαζί με τη
γριούλα μου μπροστά στο τζάκι που κάθομαι και τώρα που γράφω αυτές τις αράδες. Στα
τρεμάμενα χέρια μας, κρατάμε τις ίδιες κούπες που κρατάμε και τώρα. Μόνο που
και οι κούπες ακόμα έχουν ξεθωριάσει. Έχουν ξεφτίσει από τους τόσους και τόσους
δυνατούς καφέδες που φιλοξένησαν για να μας κρατήσουν ξύπνιους και ικανούς να δουλέψουμε.
Στη φαντασία μου, δεν περιέχουν πια καφέ αλλά κάποιο αφέψημα για να χαλαρώσουμε
από τους πόνους και να μπορέσουμε να κοιμηθούμε.
Μας βλέπω να κοιτάζουμε την πόρτα
του σπιτιού μας με μάτια υγρά από τον καταρράκτη και να περιμένουμε να ανοίξει.
Να ανοίξουν οι πύλες του παραδείσου και να μπουν μέσα οι άγγελοι του Θεού… Η
κόρη μας, που τώρα είναι δέκα αλλά τότε θα έχει τα δικά της παιδιά. Ίσως και
κάποια αδέρφια της που δεν έχουν γεννηθεί ακόμη, με τα δικά τους παιδιά. Τα παιδιά
των παιδιών μας.
Θα κρατούν, λέει, στα νεανικά ζεστά
χεράκια τους, καρτούλες που θα έχουν ζωγραφίσει για τον παππού και τη γιαγιά. Χριστουγεννιάτικα
στολίδια για το δέντρο που θα στήσουν αυτά για τους παππούδες τους, μιας και
αυτοί δεν μπορούν πια μονάχοι τους. Γέλια και παιδικές φωνούλες σε ένα σπίτι
που έχει από χρόνια πια, μόνο την ανάμνηση, τον αντίλαλό τους. Χαμόγελα και
ευχές για χρόνια πολλά σε έναν παππού και μια γιαγιά που έχουν χρόνια πολλά, όχι
όμως στο μέλλον, αλλά πίσω τους, στο παρελθόν.
Στα δικά μου μάτια, αυτή είναι η
ομορφότερη εικόνα στην πλάση όλη. Η διαφοροποίηση στη βαρετή ζωή δυο γερόντων
που είχαν μάθει να ενεργούν. Είχαν μάθει να δουλεύουν μέρα νύχτα για να
προσφέρουν στα παιδιά τους όλα όσα αυτοί δεν είχαν στα μικράτα τους. Τα
κουράγια όμως, κάποια στιγμή τελειώνουν. Και από σίδερο να είσαι, ο χρόνος θα
σε φθείρει, θα σκουριάσεις και σε ορισμένες περιπτώσεις, ίσως και να σπάσεις.
Αν αφαιρέσω, τώρα από τη φαντασία
μου το άνοιγμα τις πόρτας και την είσοδο των αγγέλων… Δεν μου αρέσει αυτό που
απομένει. Είναι λυπηρό, είναι μοναχικό και δεν θέλω να το ζήσω.
Ας δώσουμε φέτος, λοιπόν, την
αγάπη μας στο μέλλον, στα παιδιά και τα εγγόνια μας. Στα κομμάτια του κορμιού
και της ψυχής μας. Ας τους προσφέρουμε απλόχερη αγάπη και χαρά. Ας τα πάμε να
δουν όλα όσα θέλουν, για να γεμίσουν τα παιδικά τους μάτια με τη γιορτή για τη
γέννηση του Χριστού μας.
Ας δώσουμε όμως, και τον χρόνο
που έχουν ανάγκη οι ψυχές και τα κουρασμένα μάτια των γερόντων. Των ανθρώπων
που αποτελούν το παρελθόν μας. Των ανθρώπων που αποτέλεσαν το σημείο από όπου
ξεκίνησαν όλα. Αυτών που με τη δική τους
βοήθεια καταφέραμε να έχουμε σήμερα τα δικά μας παιδιά, τη μόρφωση και την παιδεία
μας. Ακόμη και την ίδια τη δουλειά μας, που μας επιτρέπει να προσφέρουμε στα
δικά μας παιδιά ό,τι χρειάζονται.
Το αξίζουν και δεν θα είναι για
πολύ καιρό ακόμα κοντά μας. Ας προλάβουμε να τους προσφέρουμε ως ανταπόδοση,
ψήγματα από την αγάπη και τη στοργή που μας προσέφεραν αυτά τα σαράντα και
παραπάνω Χριστούγεννα που έχουμε ήδη ζήσει.
Είπαμε, τα παιδιά είναι το μέλλον
και η ελπίδα μας. Αν δεν υπήρχε όμως το παρελθόν, δεν θα υπήρχε παρόν και
φυσικά, δεν θα υπήρχε μέλλον.
Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα σε
όλους μας! Να έχουμε υγεία και την ευτυχία να δούμε τα παιδιά μας όπως τα
έχουμε φανταστεί στα πιο τρελά μας όνειρα. Χρόνια «καλά» όμως, και στα γερόντια
που μας στήριξαν, τόσο σε αυτούς που περιμένουν την πόρτα να ανοίξει και είναι
ανάμεσά μας, όσο και σε αυτούς που μας κοιτούν από τον ουρανό και χαμογελούν.
Χρόνια πολλά πατέρα, εκεί που
βρίσκεσαι.
Χρόνια πολλά, όμορφα, ευτυχισμένα
και καλότυχα για όλους μας.
James Antoniou
(δια χειρός 2017)
